Will Sheff is momenteel alomtegenwoordig op de (alternatieve) muziekscène. De frontman van Okkervil River is de laatste maanden betrokken bij een ware batterij aan muzikale projecten. Hij hielp meer aan het vorig jaar uitgebrachte album van Norah Jones, produceerde het debuut van Bird of Youth, doet backing vocals op Moves – een nummer op de nieuwste van The New Pornographers, …
Het meest in het oog springend is wellicht zijn productiewerk voor de allernieuwste cd van de langvergeten psychedelische rocker Roky Erickson. Met True Love Cast Out All Evil geeft Sheff de voor de muziek verloren gewaande legende uit Austin opnieuw een stem en vooruitzichten in het leven.
Continue reading
Als door hondsdolheid geïnfecteerd wervelde Carey Mercer door de verschillende albums die zijn groep Frog Eyes tot nog toe op de mensheid losliet.
Iedereen heeft dat wel, zo van die platenlabels die zo goed als niks verkeerd kunnen doen. Persoonlijk hebben we een zwak voor Jagjaguwar. Zowat alles wat door hen wordt uitgegeven vindt een weg richting beide oorkanalen van ondergetekende. Meestal flapperen beide oren uit puur contentement, soms vraagt het heel wat inspanningen, maar altijd is er wel een gevoel van tevredenheid.
Enkele weken geleden slaakten we een hoog gilletjes toen hier en daar op het grote internet de boodschap verscheen dat de Swans nieuw werk zouden uitbrengen. Jawel, de groep waar we in onze jeugdjaren veel plezier aan beleefd hadden zou uit de doden herrijzen met Michael Gira aan het roer en verschillende leden uit Swans en Angels of Light als ondersteuning.
Mogen we ons om te beginnen duizendmaal excuseren bij de diehard fans van Basia Bulat. Het zit zo. Bij het beluisteren van Heart Of My Own zitten we constant met onze gedachten bij Dolly Parton. We hebben het dan niet over de fysieke verschijning van deze rondborstige Amerikaanse countrydiva die in ons hoofd rondspookt, wel het stemgeluid. Op een of andere wijze zitten we met het gevoel dat we de ganse tijd naar haar zitten luisteren (minus het nasale geluid dan wel).
Zichzelf steeds opnieuw uitvinden is iets dat Efrim Menuck tot een hogere kunstvorm heeft verheven. Het Canadese collectief waarvan hij de onbetwiste leider is, presenteert zich ditmaal als Thee Silver Mount Zion Memorial Orchestra (TSMZMO). Het moet zowat de vijfde variatie zijn op de groepsnaam. Muzikaal blijft TSMZMO op Kollaps Tradixionales, het zesde studioalbum alweer, wel consequent de kaart trekken van de post-rock.
Wat voor Dieter Sermeus begon als een zijproject is langzaam maar zeker uitgegroeid tot een hoofdproject met de nodige internationale weerklank. Everybody Knows It’s Gonna Happen Only Not Tonight is immers al de derde langspeler van The Go Find die ook over de landsgrenzen op de nodige aandacht kan rekenen.
De boertjes uit Wales blijven aan een rotvaart albums op het grote publiek loslaten. Romance Is Boring is immers al het derde album van Los Campesinos! in evenveel jaar, tenzij je natuurlijk net als de groep het eind 2008 uitgebrachte We Are Beautiful We Are Doomed beschouwt als een tussendoortje.
Met Ga Ga Ga Ga Ga wist Spoon in thuisland Amerika hun status als indie supergroep te verzilveren met een plaatsje in de top 10 van Billboard. Mooi voor een groep die in het begin van de carrière eventjes bij een major onderdak vond om even snel weer gedumpt te worden.
We moeten Mark Oliver Everett van harte proficiat wensen. Waarom ? De man lijkt immers een ongelofelijk gevoel voor timing te hebben.